Heerlijk rustig

We zitten op het station en hebben 45 minuten voordat de Shinkansen komt die ons naar Hiroshima brengt. Dit zijn eigenlijk de ideale momenten om te schrijven dus hier het verslag van gisteren.

Donderdag 14 september 2017

We besluiten de dag in Okayama door te brengen maar als we op weg zijn in de trein veranderen we van gedachten en gaan, op aanraden van de meneer van “Wainya cocon” naar Onomichi. Dat is een leuk plaatstje dat je met de trein in ruim een uur bereikt. We komen dan wel weer terug langs Kurashiki maar dan leer je de omgeving beter kennen :-) :-)
Het is weer een warme dag en op het programma in Onomichi staat een wandeling langs een mooie route met uiteraard tempels en een ritje in een kabelbaan om op een hoog punt een prettig uitzicht op het stadje en de haven te hebben. Het is heerlijk rustig en we genieten van de natuur en de rust en doen het lekker kalm aan met veel stops. Voor een cappuccino en een lekker koekje. Wat later voor een koele lime squash met een blueberry waffel en zo verder voor een Gin tonic en een trio dessert met lekkere taartjes en ijs. Nee we hebben het zo slecht nog niet maar heb toch het idee dat die 15 km per dag niet voldoende is om dit allemaal te verbranden maar who cares anyway :-) Nu niemand maar als we terug zijn weer janken in de sportschool dat je zo moeilijk afvalt.
We gaan rond 15:00 ook nog op zoek naar een winkeltje met ramen en dan bedoelen we niet of je naar buiten kunt kijken maar het eten. Echter alles gaat om 15:00 dicht tot 18:00 dus dat is balen.

Als we rond 17:00 de trein terugnemen blijkt er op de helft iets aan de hand maar we hebben geen idee wat. De trein gaat niet verder, iedereen moet eruit en de conducteurs lopen zenuwachtig op en neer driftig met elkaar overleggen. Er klinkt een uitleg door de speakers, althans dat denken we omdat het alleen in het Japans is. Er staat een andere trein klaar maar die vertrekt niet dus erg vreemd allemaal. Als we eindelijk de trein, die klaarstaat, in mogen blijft die nog 30 minuten op het station staan en dat is heel raar in een land waar de treinen op de seconde nauwkeurig rijden. We gaan er waarschijnlijk nooit achterkomen wat de oorzaak was maar we zijn weer in het hotel dus niets aan de hand.

Ook hier moeten we weer op zoek naar eten en we komen in een restaurantje terecht waar geen Engelse menukaart is, er nauwelijks foto’s op de kaart staan dus aanwijzen werkt ook niet en het personeel spreekt ook geen Engels. We zoeken ze wel uit. Er zitten aan de bar ook twee jongens waarvan er eentje 4 woorden vloeibaar Engels spreekt en heel graag wil helpen. Met handen en voeten komen we er wel uit. Dat wij overduidelijk geen Japans spreken maakt de kokkin, die in de open keuken staat en ons eten bereid, helemaal niets uit en begint vrolijk tegen ons te babbelen. We begrijpen wel dat het over het eten gaat maar dat is echt zover het gaat dus wij knikken veel en zeggen Hai en we hopen zo dat het op het goede moment is.
Dit alles heeft geen enkele invloed op de smaak en kwaliteit van het eten. Dit was heerlijk.

Later XXX