Ellende
Door: André
Blijf op de hoogte en volg Andre & Cees
30 Mei 2016 | Marokko, Casablanca
Zoals de meeste van jullie al weten heeft de vakantie een nare wending genomen. Ik zal het verslag afmaken zodat ik de vakantie kan afronden en ook om het voor mezelf op te schrijven. Ik pak het op bij woensdag 25 mei de dag dat we vertrekken uit Essaoiera richting Casablanca. Het is een stralende dag en we hebben er zin in. De reis is ruim 300 km en het was de bedoeling om bij de Carrefour te stoppen om spullen voor de picknick te kopen die we later op de dag gaan doen maar die is nog dicht. Dan maar later bij een locale supermarkt wat halen. Bij de eerst volgende koffiestop is er een supermarkt en slaan we dingen in. Twee uur later gaan we van de weg en rijden over een smal padje naar een strandje dat op de klippen ligt en waar de golven van het opvallend blauwe water stukslaan. Erg mooi. Na de lunch en foto's gaan we na ongeveer een uur weer verder. De volgende stop zal in el Jadida zijn waar nog een prachtig oud Portugees ford is. Hier zijn de Portugese het langst geweest en dus ook de meeste geschiedenis.
Echter na het vertrek van het strandje en terug in de bus voel ik me niet goed en krijg hoofdpijn. Ik neem een paar paracetamol en zeg dat ik niet uit de bus ga voor het ford maar probeer een uurtje te slapen. Ik word wakker als iedereen weer terug in de bus komt en het lijkt dat de hoofdpijn wat gezakt is maar na een half uur is die weer terug en word ik steeds beroerder. Het zal toch niet hé denk ik. We komen aan in Casablanca bij het hotel en ik ga nog mee iets eten omdat ik daar misschien van opknap. Alleen een soepje en een stukje brood maar dat helpt niet echt en word misselijk. Snel terug naar het hotel en ik zeg tegen beter weten in, ik ga met een paracetamol naar bed dan voel ik me morgen wel beter en kunnen we naar huis, maar niets is minder waar. Als ik de volgende morgen wakker word ben ik nog beroerder en ik weet het al. Hersenvliesontsteking.
Iedereen maakt zich uiteraard zorgen en als Marion op de kamer komt neemt ze het heft in handen. Ze geeft Cees opdracht om de huisarts te bellen om te vragen of ik mag vliegen maar nog voordat we het antwoord hebben weten we alledrie wat dat zal zijn, nee dus. Dan belt ze de alarmcentrale om toestemming te vragen om naar het ziekenhuis te gaan en die krijgt ze natuurlijk. Ze gaat naar beneden en vraagt Karin (je weet wel, de KLM purser, dus dat zit wel goed) om de groep te begeleiden naar het vliegveld zodat ook Marion kan blijven. Zij spreekt in ieder geval Frans dus dat is heel fijn. Er is inmiddels een taxi geregeld door de directeur van het hotel en we vertrekken met z'n drieën naar het Grand hospitaal.
Daar aangekomen begint het circus. Achter de bali staat een hele onaardig man die gelijk begint over betalen en verzekering terwijl Marion nog bezig is om uit te leggen wat er aan de hand is. Maar terwijl ze aan het soebatten zijn wordt ik op een brancard gelegd en zak ik weg in een semi coma en alles om me heen ervaar ik alleen nog als lag ik in een dichte kamer terwijl er op de gang mensen zachtjes aan het praten zijn. Er wordt aan me getrokken en gesjord. Word door gangen gereden waarbij alle muren geraakt worden, verwisseld van brancards voor foto's en scan's, infuus aangeprikt, bloed afgenomen maar het gaat allemaal langs me heen. Dan moet er een lumbaal punctie gedaan worden waar toestemming voor uit Nederland moet komen. Als die toestemming er is word de punctie snel en professioneel gedaan en als een half uur later de diagnose meningitis komt is dat alleen een bevestiging van wat we al wisten. Maar omdat het nog 48 uur duurt voor ze weten of het viraal of bacterieel is moet ik op intensive care in quarantaine omdat bacterieel besmettelijk is. Ik weet dat het viraal is maar snap dat zij dat zeker willen weten. Dus ik word weer verwisseld van bed en door gangen gereden en net als ik denk dat ik buiten op een markt neergezet ben vanwege de herrie, het schreeuwen en door elkaar heen praten van vooral vrouwen blijk ik dus op IC te zijn.
Ik ga naar een kamertje dat afgescheiden is door een wand die tot op heuphoogte dicht is en dan glas tot aan het plafond. Ik probeer het een beetje op te nemen en zie dat er op de IC ongeveer 10 verpleegsters rond lopen, wat doktoren en bewaking. Er word veel gepraat, ruzie gemaakt met bezoekers omdat die het niet eens zijn met de behandeling of er is niet betaald en iedereen bemoeid zich met iedereen en niemand luistert. Het is een feit dat Arabische vrouwen over het algemeen een wat hogere en schellere stem hebben dan de Europesche en zeker als ze een mening hebben dus je kunt je voorstellen hoe het er aan toe gaat en dat op IC.
Ik heb ook het idee dat er niemand weet waarom ik hier lig. Eerst komt er een verpleegster binnen die lijkt naar Mars te gaan. Mutsje, mondkapje, short overschoenen en die geeft me medicijnen maar 3 minuten later komt er een andere binnen zonder enige bescherming en die staat quasi geïnteresseerd voor mijn monitor stiekem haar telefoon te checken. Het zal allemaal wel. Later wordt ik wakker als iemand mijn hand pakt. Het is Cees en Marion is bij hem. De bezoektijden zijn weinig, kort en strikt dus het is iedere keer maar even. Ik heb echt met hem te doen. Ik zie dat hij zich zorgen maakt maar houd zich goed. Zou hem zo graag willen helpen maar ik kan niets. Alles komt goed zullen we maar denken.
De volgende dag word ik wakker. Er staan twee jonge verpleegsters aan mijn bed met een twee liter fles drinkwater?? Ze halen het laken weg en gebaren dat ze me onderbroek uit willen doen. Denk dat ze me willen wassen dus vooruit dan maar en voor ik het weet lig ik open en heel bloot in het zicht van iedereen die langs loopt. Ik heb inmiddels ook het vermoeden dat het enige doosje latex handschoenen van de hele afdeling op mijn kamertje staat omdat tijdens het wassen vier of vijf verpleegsters binnenkomen om een paar te pakken terwijl ze vriendelijk "bonjour" roepen. Welopgevoed als ik ben lach ik als een boer met kiespijn bonjour terug. Ik laat het maar gaan. Enerzijds omdat dit waarschijnlijk normaal is hier en anderzijds omdat ik nul energie heb om me ertegen te verzetten. De verpleegsters wassen me zachtjes en als ik het warme water via mijn schouders en rug tussen mijn billen voel lopen val ik in een diepe slaap.
Inmiddels staat Cees er helemaal alleen voor omdat Marion niet langer mocht blijven. Logisch natuurlijk omdat ze binnenkort naar Sri Lanka moet voor een volgende reis. Maar dat maakt het wel lastig. Hij doet zo zijn best. Hij stuurt berichtjes, mailtje, zegt afspraken af die staan voor volgende week, houd het thuisfront op de hoogte, onderhoud contact met de alarmcentrale en praat met dokters als dat nodig is. Hij houd zich super en hij spreekt echt het veel beter Frans dan hij zelf denkt. Ga er maar aanstaan in een vreemd land in een taal die niet je eigen taal is. Super trots ben ik op hem. Maar als we een spaarzaam moment samen hebben en elkaars hand pakken huilen we beide dikke tranen omdat je het nog zo leuk op kunt schrijven maar in feite zijn we dood en dood ongelukkig en is er maar een ding wat we willen. Naar huis.
Inmiddels is het al zaterdagmiddag en laat komt het verlossende woord. Virale infectie en ik mag van IC naar chambre. Hou nu mijn hart al vast omdat ik al een grote zaal zie met 12 man en een hoop chaos. Er komt een rolstoel waar een stuk verband, gespannen tussen de assen, dienst doet als voetensteun. Ik word in een laken en deken gewikkeld en al mijn spullen in mijn schoot gelegd en rijden IC af naar de lift die ons naar de vierde etage brengt en als kamer 423 open gaat zijn we blij verrast. Het is een privé kamer en het lijkt wel een hotelkamer compleet met badkamer. Daar mag ik geen gebruik van maken omdat ik plat moet blijven liggen maar dat geeft niet. Er is een rolluik en de deur kan dicht en Cees mag 24/7 bezoeken. Wat een rust na dat gekkenhuis. Ik slaap veel en krijg een goede verzorging maar er is geen enkele vorm van communicatie. Zij verstaan mij niet en ik hen niet. Weet niet wat voor medicatie ik krijg maar ga ervan uit dat dat wel goed gaat.
Inmiddels is het nu maandagmiddag en het gaat al wat beter. Het is onduidelijk of ik vandaag weg mag. Vanmorgen zei de verpleegster dat ik vandaag mocht gaan maar een uur geleden was dat ineens niet meer zo. Zojuist is er een dokter geweest die ook een beetje Engels sprak en die helaas het slechte nieuws had dat ik pas donderdag weg mag. Wat een tegenvaller. Waarschijnlijk kunnen we dan pas zaterdag vliegen.
Ik zal als we thuis zijn het einde nog schrijven en intussen gebruik ik de tijd om te rusten en beter te worden.
Later
C & A xx
Echter na het vertrek van het strandje en terug in de bus voel ik me niet goed en krijg hoofdpijn. Ik neem een paar paracetamol en zeg dat ik niet uit de bus ga voor het ford maar probeer een uurtje te slapen. Ik word wakker als iedereen weer terug in de bus komt en het lijkt dat de hoofdpijn wat gezakt is maar na een half uur is die weer terug en word ik steeds beroerder. Het zal toch niet hé denk ik. We komen aan in Casablanca bij het hotel en ik ga nog mee iets eten omdat ik daar misschien van opknap. Alleen een soepje en een stukje brood maar dat helpt niet echt en word misselijk. Snel terug naar het hotel en ik zeg tegen beter weten in, ik ga met een paracetamol naar bed dan voel ik me morgen wel beter en kunnen we naar huis, maar niets is minder waar. Als ik de volgende morgen wakker word ben ik nog beroerder en ik weet het al. Hersenvliesontsteking.
Iedereen maakt zich uiteraard zorgen en als Marion op de kamer komt neemt ze het heft in handen. Ze geeft Cees opdracht om de huisarts te bellen om te vragen of ik mag vliegen maar nog voordat we het antwoord hebben weten we alledrie wat dat zal zijn, nee dus. Dan belt ze de alarmcentrale om toestemming te vragen om naar het ziekenhuis te gaan en die krijgt ze natuurlijk. Ze gaat naar beneden en vraagt Karin (je weet wel, de KLM purser, dus dat zit wel goed) om de groep te begeleiden naar het vliegveld zodat ook Marion kan blijven. Zij spreekt in ieder geval Frans dus dat is heel fijn. Er is inmiddels een taxi geregeld door de directeur van het hotel en we vertrekken met z'n drieën naar het Grand hospitaal.
Daar aangekomen begint het circus. Achter de bali staat een hele onaardig man die gelijk begint over betalen en verzekering terwijl Marion nog bezig is om uit te leggen wat er aan de hand is. Maar terwijl ze aan het soebatten zijn wordt ik op een brancard gelegd en zak ik weg in een semi coma en alles om me heen ervaar ik alleen nog als lag ik in een dichte kamer terwijl er op de gang mensen zachtjes aan het praten zijn. Er wordt aan me getrokken en gesjord. Word door gangen gereden waarbij alle muren geraakt worden, verwisseld van brancards voor foto's en scan's, infuus aangeprikt, bloed afgenomen maar het gaat allemaal langs me heen. Dan moet er een lumbaal punctie gedaan worden waar toestemming voor uit Nederland moet komen. Als die toestemming er is word de punctie snel en professioneel gedaan en als een half uur later de diagnose meningitis komt is dat alleen een bevestiging van wat we al wisten. Maar omdat het nog 48 uur duurt voor ze weten of het viraal of bacterieel is moet ik op intensive care in quarantaine omdat bacterieel besmettelijk is. Ik weet dat het viraal is maar snap dat zij dat zeker willen weten. Dus ik word weer verwisseld van bed en door gangen gereden en net als ik denk dat ik buiten op een markt neergezet ben vanwege de herrie, het schreeuwen en door elkaar heen praten van vooral vrouwen blijk ik dus op IC te zijn.
Ik ga naar een kamertje dat afgescheiden is door een wand die tot op heuphoogte dicht is en dan glas tot aan het plafond. Ik probeer het een beetje op te nemen en zie dat er op de IC ongeveer 10 verpleegsters rond lopen, wat doktoren en bewaking. Er word veel gepraat, ruzie gemaakt met bezoekers omdat die het niet eens zijn met de behandeling of er is niet betaald en iedereen bemoeid zich met iedereen en niemand luistert. Het is een feit dat Arabische vrouwen over het algemeen een wat hogere en schellere stem hebben dan de Europesche en zeker als ze een mening hebben dus je kunt je voorstellen hoe het er aan toe gaat en dat op IC.
Ik heb ook het idee dat er niemand weet waarom ik hier lig. Eerst komt er een verpleegster binnen die lijkt naar Mars te gaan. Mutsje, mondkapje, short overschoenen en die geeft me medicijnen maar 3 minuten later komt er een andere binnen zonder enige bescherming en die staat quasi geïnteresseerd voor mijn monitor stiekem haar telefoon te checken. Het zal allemaal wel. Later wordt ik wakker als iemand mijn hand pakt. Het is Cees en Marion is bij hem. De bezoektijden zijn weinig, kort en strikt dus het is iedere keer maar even. Ik heb echt met hem te doen. Ik zie dat hij zich zorgen maakt maar houd zich goed. Zou hem zo graag willen helpen maar ik kan niets. Alles komt goed zullen we maar denken.
De volgende dag word ik wakker. Er staan twee jonge verpleegsters aan mijn bed met een twee liter fles drinkwater?? Ze halen het laken weg en gebaren dat ze me onderbroek uit willen doen. Denk dat ze me willen wassen dus vooruit dan maar en voor ik het weet lig ik open en heel bloot in het zicht van iedereen die langs loopt. Ik heb inmiddels ook het vermoeden dat het enige doosje latex handschoenen van de hele afdeling op mijn kamertje staat omdat tijdens het wassen vier of vijf verpleegsters binnenkomen om een paar te pakken terwijl ze vriendelijk "bonjour" roepen. Welopgevoed als ik ben lach ik als een boer met kiespijn bonjour terug. Ik laat het maar gaan. Enerzijds omdat dit waarschijnlijk normaal is hier en anderzijds omdat ik nul energie heb om me ertegen te verzetten. De verpleegsters wassen me zachtjes en als ik het warme water via mijn schouders en rug tussen mijn billen voel lopen val ik in een diepe slaap.
Inmiddels staat Cees er helemaal alleen voor omdat Marion niet langer mocht blijven. Logisch natuurlijk omdat ze binnenkort naar Sri Lanka moet voor een volgende reis. Maar dat maakt het wel lastig. Hij doet zo zijn best. Hij stuurt berichtjes, mailtje, zegt afspraken af die staan voor volgende week, houd het thuisfront op de hoogte, onderhoud contact met de alarmcentrale en praat met dokters als dat nodig is. Hij houd zich super en hij spreekt echt het veel beter Frans dan hij zelf denkt. Ga er maar aanstaan in een vreemd land in een taal die niet je eigen taal is. Super trots ben ik op hem. Maar als we een spaarzaam moment samen hebben en elkaars hand pakken huilen we beide dikke tranen omdat je het nog zo leuk op kunt schrijven maar in feite zijn we dood en dood ongelukkig en is er maar een ding wat we willen. Naar huis.
Inmiddels is het al zaterdagmiddag en laat komt het verlossende woord. Virale infectie en ik mag van IC naar chambre. Hou nu mijn hart al vast omdat ik al een grote zaal zie met 12 man en een hoop chaos. Er komt een rolstoel waar een stuk verband, gespannen tussen de assen, dienst doet als voetensteun. Ik word in een laken en deken gewikkeld en al mijn spullen in mijn schoot gelegd en rijden IC af naar de lift die ons naar de vierde etage brengt en als kamer 423 open gaat zijn we blij verrast. Het is een privé kamer en het lijkt wel een hotelkamer compleet met badkamer. Daar mag ik geen gebruik van maken omdat ik plat moet blijven liggen maar dat geeft niet. Er is een rolluik en de deur kan dicht en Cees mag 24/7 bezoeken. Wat een rust na dat gekkenhuis. Ik slaap veel en krijg een goede verzorging maar er is geen enkele vorm van communicatie. Zij verstaan mij niet en ik hen niet. Weet niet wat voor medicatie ik krijg maar ga ervan uit dat dat wel goed gaat.
Inmiddels is het nu maandagmiddag en het gaat al wat beter. Het is onduidelijk of ik vandaag weg mag. Vanmorgen zei de verpleegster dat ik vandaag mocht gaan maar een uur geleden was dat ineens niet meer zo. Zojuist is er een dokter geweest die ook een beetje Engels sprak en die helaas het slechte nieuws had dat ik pas donderdag weg mag. Wat een tegenvaller. Waarschijnlijk kunnen we dan pas zaterdag vliegen.
Ik zal als we thuis zijn het einde nog schrijven en intussen gebruik ik de tijd om te rusten en beter te worden.
Later
C & A xx
-
30 Mei 2016 - 16:31
Deborah:
Lieve Andre en Cees, goed teken wel Andre dat je weer wat schrijft.l
Maar je zal wel hondsberoerd zijn.
Ook ik ben trots op Cees, is idd niet niks zo'n ellende in een vreemd land. Hou vol jongens en ik hoop dat jullie gauw naar huis kunnen.
Sterkte!! Dikke kus..... -
30 Mei 2016 - 16:37
De Van Overdijkjes :
Lieve oompjes,
We hebben veel aan jullie gedacht (en doen dat nog steeds). We hopen dat je/jullie snel naar huis toe mogen! Heel veel liefs en dikke kussen voor jullie tweetjes!
Nico, Marije, Noor & Bas -
30 Mei 2016 - 17:26
Marleen:
Wat een " avontuur" weer jongens...lijkt wel een nachtmerrie...we hopen dat jullie snel terug in nederland zijn...xxx -
30 Mei 2016 - 17:28
Suzanne:
Wat een heftig einde van zo'n mooie reis :-(
Heel veel sterkte nog ook voor Cees.
Ik hoop dat jullie snel weer thuis zijn!
Liefs Suzanne -
30 Mei 2016 - 18:11
Ton En Hanneke:
we hebben wel contact met Cees maar we zijn blij dat je al weer een beetje fut hebt om te schrijven.
we zijn er elke dag mee bezig zo jammer dat jullie zo'n end weg zitten.
dat jullie maar vlug terug mogen vliegen dan kan je thuis in je vertrouwde omgeving verder herstellen.
als jullie terug zijn en je kan het aan willen we graag snel komen.
jongens nog even sterk zijn ,komt goed.
love you xxxxx -
30 Mei 2016 - 18:21
Tanja:
Gelukkig dat je weer opgeknapt bent, wel erg jammeraar z'n afsluiting van een mooie reis.
Cross fingers voor de laatste dagen daar en een goede terugvlucht. Xx tanja -
30 Mei 2016 - 18:24
Helma:
Allerminst een saaie reis :-)
Hou van jullie en mis jullie, hopelijk zijn jullie snel weer thuis.
xxxx -
30 Mei 2016 - 18:58
Valeska:
Jeetje wat n verhaal weer. Fijn dat je een fijne kamer hebt met rust. Heel veel sterkte voor jullie xx -
30 Mei 2016 - 20:04
Annika:
Jeetje dat is schrikken, wat een naar einde van zo'n mooie reis. Heel veel beterschap en sterkte voor jullie beide!
Annika -
30 Mei 2016 - 22:50
Toos En Jan:
wat vervelend dat dit gebeurd op de vacantie wij hopen dat alles goed komt en wij wensen jullie twee heel veel beterschap en sterkte en weer een veilige terug reis . -
30 Mei 2016 - 23:55
René:
Wat een ellende!!! Jij doet er ook alles aan om niet terug naar huis te hoeven hè ;-)
Ik ben blij dat 't de goede kant met je opgaat en dat jullie waarschijnlijk zaterdag naar huis kunnen.
Vakantie is leuk, maar als je dit meemaakt ben je natuurlijk toch 't liefst thuis.....there's no place like home......
Duimpje omhoog voor Cees :-)
Beterschap en hopelijk snel weer terug in Nederland!
Groetjes, René -
31 Mei 2016 - 10:52
Anita:
Hallo schatjes,
Wij zijn enorm geschrokken toen we dit bericht hoorden en hoopten ook dat Cees het zou trekken. Ervan uit gaande dat André in goede handen is! Fijn dat jullie het goed doorstaan. Wat een ellendig slot van zo'n reis. Ik hoop dat jullie snel weer in Tilburg zijn en dat alles weer goed komt. Hopelijk tot gauw!
Trouwens wel knap dat je alweer zo'n lang verslag hebt geschreven.
Vanavond gaan we met ons Leen eten maar zonder jullie dus. Ik zal aan jullie denken en er komt wel weer een volgende gelegenheid. We moeten toch weer eens een dagje uit! Hou jullie taai en tot gauw! XXX -
31 Mei 2016 - 18:52
Briigtte:
hoi cees en andre
jeetje dat is niet leuk dat je het op jullie vakantie moet krijgen duimpje voor cees knap zoals ie alles doet
hoop dat je je snel weer wat beter voelt beterschap
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
