Oh what a night

maandag 14 juni 2010

Wat hebben we onszelf aangedaan. Na het eten om 22:00 proberen we nog te slapen tot 00:00 maar ik kan niet in slaap komen. IK die normaal ergens sta, zit of hang en er 5 minuten niet tegen me gepraat word slaapt. En nu dus niet. Pas het laatste half uur in slaap gevallen.

Om 01:15 stappen we in de auto omdat Gust te laat was en gaan op weg. Het eerste stuk gaat met de normale auto en dan komen we in een dorpje en stappen over in een Jeep. Het hele dorpje leeft van de Bromo expeditie, iedereen heeft een Jeep waarmee de toeristen naar de punt gebracht worden waar je de zon op kan zien gaan en als we daar aan komen om 04:00 zijn er al een man of 10. Het is erg koud, ik denk een graad of 12 en hoewel we lange broeken dragen en een vestje is dat niet voldoende. Ook hier had de plaatselijke bevolking rekening mee gehouden en verkochten dan ook gebreide mutsen, shawls en handschoenen. Ook verhuurde ze jassen. Daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt.

Het weggetje omhoog was niet de beste maar omdat het donker was zagen we niet hoe of wat. Gelukkig bleek later. Rond 05:00 begon het ochtendgloren en hoewel het niet regende was het wel gedeeltelijk bewolkt. Tegen deze tijd waren er ook al honderden mensen aangekomen en was het behoorlijk druk. Ik had me om 04:00 al een plekje aan de balustrade toegeëigend en ik stond daar prima. Niet iedereen was er blij mee dat het zo druk was, een Engelstalig meisje type rugzak drong zich tussen mij en de Italiaan in die naast me stond om vervolgens op een verongelijkte toon te zeggen tegen niemand in het bijzonder “whow, a picture without people on it. If I would have know this I wouldn’t have come” alsof ze voor de tourprijs van 37 USD de hele vulkaan afgehuurd had. De Italiaan en ik keken elkaar schouderophalend aan en gingen verder met foto’s maken.

Helaas was de zonsopgang niet zoals die had moeten zijn maar het is natuurlijk een natuurverschijnsel en niet te sturen. In het compleet donker was er wel een prachtige sterrenhemel die ik uiteindelijk indrukwekkender vond dan de zonsopgang maar dat krijg je niet op een foto. Zo een sterrenhemel geeft me altijd het gevoel van nietigheid.

Toen we klaar waren gingen we in karavaan van Jeeps naar de Bromovulkaan zelf om in de krater te kijken. Het weggetje was nu duidelijk zichtbaar en hoewel het in betere tijden was geasfalteerd zag je daar heden ten dage niets meer van terug. Het was enorm stijl, op sommige plaatsen was het stijgingspercentage wel rond de 35 of 40% wat behoorlijk stijl is. Ook waren er twee plaatsen waar door afkaveling een deel van het weggetje weg was??? Gelukkig was dit voor de veiligheid afgezet met 3 bamboestokjes maar intussen tuurde je wel ongemakkelijk in het diepe ravijn. Alles goed gegaan.

Aangekomen bij de vlakte voor de vulkaan waar het parkeergedeelte leek op het parkeerterrein van een middelgrote Ikea op een koopzondag maar dan met allemaal dezelfde auto’s, moesten we lopend verder. Er waren paarden te huur en volgens de verhuurders was de afstand van daar, tot aan de voet van de krater waar de trap begon 2,5 km. Zowel Cees als Gust zijn bang voor paarden dus toch maar lopen. Ik denk dat de mannen van de paarden gelogen hebben. Het leek wel 5 km. Dit omdat het inmiddels toch een stuk warmer was geworden en je toch op 2.392 meter zit. Eindelijk aangekomen bij de trap moesten we de 257 treden nog gaan maar dan had je toch wel een mooi uitzicht. Of dit allemaal de moeite waard is geweest laat ik in het midden.

Toen we terug waren in het hotel om 11:00 hadden we bedacht om eerst nog wat te eten en dan naar bed maar we zijn direct naar bed gegaan. We waren kapot. Om 16:00 zouden we weer opgehaald worden door Gust voor een stadstour en een kop koffie bij Toko Oen, volgens Gust een koffie annex eettent die al vanaf 1939 bestond en waar de Indonesische elite kwamen en waar je geweest moest zijn als je in Malang was. Er wordt weleens gezegd “de tijd heeft er stil gestaan” en dat was hier enorm van toepassing. Het interieur was zo te zien sinds 1939 niet meer veranderd, meubels en verf niet uitgezonderd. Thee gedronken met iets erbij en nog even gewandeld in het centrum.

Gust zou ons naar een “goed” restaurant brengen maar door schade en schande wijs geworden wisten we inmiddels dat zijn perceptie van goed niet geheel overeen kwam met die van ons. Hier was het eten best te eten maar de soep koud en de cola warm. Binnen een half uur ben je klaar inclusief het bakje thee na afloop omdat je alles ineens krijgt. Daarna terug naar het hotel en nog wat gedronken in de bar om dit te versturen.

Morgen om 08:00 op, om onze reis voort te zetten naar Kalibaru. Ook dit wordt weer een rit van ongeveer 7 uur dus de hele dag in de auto.
Hoe het daar is laat ik morgen wel weer weten.

Groetjes

C & A